Trudno rozgraniczyć korzystną i niekorzystną ilość radonu w otoczeniu, szczególnie, iż aktualnie nie istnieją normatywy odnośnie jego koncentracji w pomieszczeniach. Zarządzenie Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki z 7 lipca 1995 r. dopuszcza maksymalne stężenie radonu w budynkach podstałych przed 1998 r. na poziomie 400 Bq·m-3 oraz koncentrację 200 Bq·m-3 w nowszych budynkach. Z kolei WHO jako maksymalny poziom zaleca 100 Bq·m-3, a Unia Europejska – 300 Bq·m-3. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 stycznia 2007 r. w sprawie wymagań dotyczących zawartości naturalnych izotopów promieniotwórczych potasu K-40, radu Ra-226 i toru Th-228 w surowcach i materiałach stosowanych w budynkach przeznaczonych na pobyt ludzi i inwentarza żywego, a także w odpadach przemysłowych stosowanych w budownictwie, oraz kontroli zawartości tych izotopów dopuszcza maksymalną koncentrację radu 226Ra na poziomie 200 Bq·m-3 dla materiałów budowlanych stosowanych w budynkach przeznaczonych na przebywanie ludzi lub żywego inwentarza.
Pomimo braku konkretnych wymagań dotyczących zawartości radonu w powietrzu wewnętrznym, warto czasem sprawdzić poziom jego koncentracji w pomieszczeniach i porównać z powyższymi wytycznymi. W redukcji stężenia radonu pomagają nawet najprostsze zabiegi – wietrzenie pomieszczeń czy uszczelnienie piwnic.